Czwartek 6 Maj 2010, 7:48
"Sommigen snapten niet dat Editors de Main Stage mochten betreden, maar als je alleen al naar de stem van Tom Smith luistert weet je waarom. Hij is misschien wel het grootste muzikale talent dat er op Pinkpop rondliep dit weekend. De show vervolgde met nog 2 nummers van het nieuwste album: The Racing Rats en An End Has A Start. Niet alleen het publiek luisterde trouwens naar Tom. "I don't think that it's gonna rain again today" werd zelfs door de weergoden gehoord: de rest van de dag zou het droog blijven."
Dat schreef ik bijna twee jaar geleden, na een fantastisch optreden op Pinkpop. Ik had toen stortregen en KT Tunstall moeten doorstaan om vooraan te kunnen staan, maar spijt had ik er niet van gekregen. Op 1 mei kon ik dan eindelijk op herhaling, in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Een dag die opvallend veel gelijkenissen vertoonde met die regenachtige zaterdag in Landgraaf.
Geen KT Tunstall dit keer, maar wel stortregen. Na anderhalf uur doorweekt in een trein te hebben gezeten, bleek het in Amsterdam gelukkig droog te zijn, en konden we ook nog een mooi plekje vooraan bij het podium vinden. Airship, het eerste voorprogramma, bleek een soort mix tussen de braafheid van Coldplay en de nep-emoheid van Biffy Clyro, hetgeen weinig kon boeien. Het tweede voorprograma, iliketrains, was een schoolvoorbeeld shoegazing. Contact met het publiek ontbrak in een verder vrij aardig optreden.
Geen Bones als openingsnummer deze tour, maar de titeltrack van het nieuwste album, In This Light And On This Evening. Al meteen is duidelijk dat het nog altijd om Tom Smith draait bij Editors (overal in de HMH ten onrechte "The Editors" genoemd). Misschien dat hij stomdronken op het podium staat, het zou zomaar kunnen. Maar hij vliegt, springt, hinkt, valt, staat op, gebruikt piano, gitaar, synthasizer, zingt. Praten doet hij niet veel. Iets wat toch opvallend vaak samengaat met een type band als Interpol, Depeche Mode, Joy Division, White Lies, en dus ook Editors. Gewoon 100% strak je ding doen. Iets waar de fans ook voor zijn gekomen. Van de nieuwe nummers zijn A Life As A Ghost en Papillon het sterkst live, waarbij de laatste opgeleukt wordt door vlammenwerpers. Hoogtepunten blijven de klassiekers, voor zover je daarover mag praten bij zo'n jonge band.
Na Fingers in the Factories is het afgelopen. Omdat ik mijn bonnetje van de garderobe heb verloren, ben ik bang dat het nog een lange avond gaat worden. Gelukkig is een medewerker zo behulpzaam te gaan zoeken naar een "grijze Divided jas", en heb ik een portemonnee, een flesje ijsthee en een declaratieformulier van mijn werk in mijn jaszakken. Over twee jaar weer?