Poniedziałek 28 Mar 2011, 8:56

Sat 26 Mar – Ilse DeLange
Met busladingen vol werden de concertbezoekers bij de Gelredome afgezet. Zo ook wij. En we mochten fijn het hele stadion omlopen om bij de juiste ingang te komen. Eenmaal binnen viel me de grootte van het stadion eigenlijk wel tegen. Wel groter dan Ahoy, maar ook alleen omdat er nu een voetbalveld in het midden lag. Nouja, niet op dat moment, want dat rollen ze naar buiten bij een concert. Nu was het taak om een goed plekje uit te zoeken. We vonden een klein podium, waar duidelijk ook op gespeeld zou gaan worden. Dus daar in de buurt was wel een goed plekje, veel verder naar voren konden we toch niet meer komen.

Het concert begon snel na half negen, op tijd dus, wat vrij uitzonderlijk is tegenwoordig. Ilse was duidelijk gespannen. Een te vroege inzet bij het eerste nummer en een strakke blik in de ogen. De reactie van Ilse na afloop van het eerste nummer, bleef bij elk lied dat volgde terug komen. Verbazing, genot en ongeloof. Elke keer opnieuw, genieten van het applaus en het feit dat ze daar dan toch eindelijk stond.

Ze heeft veel gezongen. Van haar laatste album Next To Me, maar ook van vroegere albums. De tranen in haar ogen bij I Still Cry was een hoogtepunt van de avond, goed aangevoeld door het publiek door een extra lang applaus te geven. Livin’ On Love was voor de zoveelste keer op een andere manier gearrangeerd, voor het eerst vond ik het een goed nummer. De opbouw in het licht en de wegvallende doeken maakten het een echte show. Maar toch ook allemaal zeer intiem.

Zeker intiem toen ze in de lange outro van I’m Not So Tough een flinke wandeling maakte, dwars door het publiek naar het kleine podium liep. Opeens stond ze dus op nog geen 10 meter, te stralen en te zingen. Met wat heerlijke bluegrass/country muziek was ook ik helemaal tevreden. Zou ze veel meer moeten doen, maar ja, dat verkoopt niet. En dan kan je geen glitterschoenen kopen.

Hierna vertrok ze voor nog een toegift weer naar het hoofdpodium waar ze de avond gek genoeg afsloot met Born To Run van Bruce Springsteen. Waarom niet met een eigen nummer? Nouja, het rockte goed en haar stem was het langzaam toch aan het begeven, dus misschien nog geen eens een slechte keuze.

Na afloop waren er alleen maar positieve reacties op twitter. Dus wij waren niet de enigen die hadden genoten van het concert.