Środa 29 Gru 2010, 5:07

Vervolg van Deel 1

39.Surfer Blood – Astro Coast ***+ (Indie Rock)
Vanaf minuut 1 is het eigenlijk al duidelijk: dit is geen standaard surfers muziek. Het lijkt bijvoorbeeld in de verste verte niet op iets als The Beach Boys. Het begint dan ook een trend te worden om je bandnaam gewoon maar ergens vandaan te plukken, zonder verdere betekenis. Wat maakt Surfer Blood dan wel voor muziek? Zompige indie rock. De gitaren klinken zwaar en de zang is vaak met effecten bewerkt. Belangrijkste wapenfeit is nummer 2 op dit album, Swim. Naar mijn mening 1 van de betere platen van 2010. Pakkend met makkelijk herkenbaar refrein dat een even zo herkenbaar eigen geluid laat horen. Daarna wordt het gas flink terug genomen op Take it Easy, Harmonix en het compleet instrumentale Neighbour Riffs. Nog een hoogtepuntje vinden wij op nummer 6, Twin Peaks. Niet half zo ingewikkeld als de gelijknamige David Lynch serie uit de jaren ’90, maar wel intrigerend.. Let wel: beperkt houdbaar en eigenlijk niet voor de koudere jaargetijden.
PF:Swim / Take it Easy / Twin Peaks

38.Kvelertak – Kvelertak ***+ (Black Metal / Hardcore)
Weinig echt goede nieuwe gitaarherrie dit jaar. Gelukkig kwam Kvelertak daar de laatste maand nog even om de hoek zetten. Black metal gecombineerd met hardcore punk klinkt op papier al als een potentieel goed experiment en dat is het in dit geval ook. Lekker stampen, rammen, blèren tot men weer op een respectabel gewicht is aangekomen. Artwork is van een bandlid van Baroness en fans daarvan kunnen dit ook zo in huis halen.
PF: Mjød / Sultans of Satan

37.Dan Le Sac vs Scroobius Pip – Logic of Chance ***+ (Hip-hop / Electronic)
Een samenwerking van een rapper en iemand die beats produceert. Een vaak beproefde combinatie. Dan moet je dus van goede huize komen om je te onderscheiden en Dan Le Sac vs Scroobius Pip doet dat maar gedeeltelijk. Op nummers als Great Britain, Get Better en Stake a Claim zijn de heren in goede vorm. Sterke, maatschappij kritische teksten gericht op de overheid, de verrotte jeugd en nog talloze actuele zaken. Dit alles rapt Scroobius Pip met een herkenbare Britse tongval. De beats van Dan Le Sac kunnen me daarentegen eigenlijk nergens heel erg overtuigen. Het is allemaal zo gemiddeld en lijken meer dan eens afkomstig uit een synthesizer van de Bart Smit. Dit 2e album heeft ze een stapje verder gebracht, maar of het ook de goede kant op is valt nog te bezien.
PF: Great Britain / Get Better / Stake a Claim

36.Crystal Castles – Crystal Castles ***+ (New Rave / Electro)
Wat een band bezielt om al hun albums dezelfde naam te geven als je bandnaam is me een raadsel. Blackfield heeft er een handje van (binnenkort Blackfield 3) en ook Crystal Castles noemde hun 2e langspeler Crystal Castles. Net als de eerste. Lekker verwarrend. Is het een statement dat het allemaal eigenlijk 1 cd is? Moet de naam zo min mogelijk afleiden van de muziek? Stel ik teveel vragen? Ennie Hoew, CC is te vinden in het experimentele electro segment. Rauwe electronika, geremixte vocalen van andere nummers jatten (bijvoorbeeld van Sigur Ros op Year of Silence) en dit alles door elkaar mikken tot een gekmakende soep. Dergelijke duo’s bestaan steevast uit een dj die niets zegt en niet opvalt en een gek crackwijf die houdt van schreeuwen. Bij CC is dit niet anders en dat werkt een aantal tracks prima, maar de hele cd houdt praktisch niemand vol. Ook al is 2 hierin een stuk afwisselender dan 1, tegen het einde vergat ik vaak dat ik een cd had opstaan.
PF: Doe Deer / Baptism / Suffocation

35.Band of Horses – Infinite Arms ***+ (Indie)
Een band die verklaart dat hun 3e album eigenlijk pas het geluid weergeeft dat men wil nastreven is al tot daar aan toe. Als deze van dusdanige kwaliteit is ten opzichte van de voorgaande twee, prima. Maar als dit album meer van hetzelfde is maar dan zonder de scherpe randjes krijg je toch het idee dat de bandleden er niet zoveel zin meer in hebben. De kracht van BoH is nooit hele ingewikkelde nummers schrijven geweest. Catchy nummers waar iedereen makkelijk mee kan doen des te meer. Charistmatische frontman Ben Bridwell wilde dan nog weleens met zijn stem rauw uit de bocht vliegen, wat de emotionele lading ten goede kwam. Helaas doet hij dit op Infinite Arms weinig tot niet. Het hele geluid is teruggeschroefd tot een relaxte brij lenteplaatjes waarvan er weinig tot geen weten te verrassen. Luistert allemaal prima weg, maar waar zijn de echte instant klassiekers? Echt een album om onverschillig over te doen en dat kan toch niet de bedoeling zijn.
PF: Laredo / Infinite Arms / Older

34.Deer Tick – The Black Dirt Sessions ***+ (Folk / Singer-Songwriter)
Waar niemand meer op gerekend had was een sterk album van Deer Tick. Het vorige, Born on Flag Day, werd namelijk al na 1,5 keer naar de digitale prullenbak verwezen. Dit schijfje is dan weer, net als de eerste, uitermate geschikt voor een roadtrip door verlaten velden in de USA. Zelfde rijtje als een Tallest Man on Earth, een Blitzen Trapper en eenThe Avett Brothers. Persoonlijke favoriet Goodbye Dear Friend doet net wat je verwacht: een emotioneel afscheid omzetten in geluidsgolven. En dat nog erg mooi ook. Niet draaien als je net iemand dierbaars verloren bent, dat is niet te doen.
PF: Goodbye Dear Friend / Sad Sun

33.Wintersleep – New Inheritors ***+ (Indie Rock)
Voor fans van indie rock is Wintersleep een simpele keuze. Wintersleep maakt nu net dat. Simpele platen die vaak makkelijk op te pakken zijn en niet te veel om handen hebben. Hierbij heeft ieder wat persoonlijke favorieten maar echt uitspringers zijn er op New Inheritors niet echt. Dat is niet zozeer negatief, want er staan ook geen fillers op. Band of Horses tof? The National je ding? Geef Wintersleep ook eens een kans.
PF: Blood Collection / New Inheritors / Mausoleum

32.She & Him – Volume 2 ***+ (Indie / Folk)
Je kent het wel. Cd’s die je kapot draait in de lente en begin zomer en daarna praktisch nooit meer draait. Echt tijdloos is S&H dan ook niet te noemen, behalve als je dit alle lentemaanden van je leven zou draaien, maar dat lijkt me sterk. Daarvoor zijn de popdeuntjes net te eenvoudig en Deschanel’s stem niet intrigerend genoeg. Aantal maanden leuk, daarna laten verstoffen en wachten op cd 3.
PF: Ridin’ in my Car / Don’t Look Back / In The Sun

31.Antony and the Johnsons – Swanlights ***+ (Singer-Songwriter / Alternative)
2010. Krap een jaar na The Crying Light. Nog een Antony cd! Hoera, was mijn eerste gedachte. Maar neen, Swanlights heeft me nergens echt kunnen pakken zoals Antony dat normaal wel doet. Waardoor dit komt? Het gaat eigenlijk bij openingstrack “Everything is New” al een beetje mis. Een van de saaiste Antony platen tot op heden met weinig verrassende elementen. Positieve uitschieters “Ghost” en “Salt Silver Oxygen” kende ik al van zijn optreden in Carre van vorig jaar en zijn ook op cd schitterend. Verder is “I’m In Love” een swingend nummer die een veel opgewektere kant van Antony laat horen dan voorheen. Maar willen wij dat wel? Antony is wat mij betreft, zoals zovelen artiesten, juist op zijn sterkst bij zijn aller depressiefste nummers. Titeltrack “Swanlights” is een dappere poging om iets anders te doen en kan na meermaals luisteren tot een aardig experiment worden bestempeld. Het duo met Bjork, “Fletta”, vind ik zelf dan weer tergend vervelend. Een warboel van, zo lijkt het, meerdere nummers door elkaar waar geen touw aan vast te knopen is. Kortom: Swanlight staat weer leuk in je cd-kast maar klinkt meer als een b-sides cd dan een volwaardige opvolger.
PF:I’m In Love / Ghost / Salt Silver Oxygen

30.Yeasayer – Odd Blood ***+ (Experimental / Indie Rock / Electronic)
Yeasayer had met “Tightrope” op het samenwerkingsalbum “Dark Was The Night” vorig jaar al wat bekendheid verworven. Dit was dan ook een van de betere platen van deze compilatie. In het verlengde daarvan struikelde men dit jaar massaal over Odd Blood, het 2e album van Yay-sayer. Overal unaniem geroemd en het moet ook hier gezegd, dit is een puik album. Opvallend is dat de nummers met hit potentie (en welke zijn dat eigenlijk niet?) nu ook echt een keer de betere nummers van het album zijn. Helaas staat er ook wat minder werk tussen. Love Me Girl is wel erg makkelijk en afsluiter Grizelda kan me niet pakken zoals de rest. Toch meld Yeasayer zich met Odd Blood aan de top van de business en kan het nog weleens heel groot gaan worden.
PF: Ambling Alp / O.N.E. / Rome

29.Flying Lotus – Cosmogramma ***+ (Electronic / Experimental)
Het kan een voordeel zijn voor een album om nooit te blijven hangen. Als je de nummers zelfs na 10 keer nog niet echt herkend, zullen ze ook niet snel gaan vervelen. Toch zal een artiest toch echt bij zichzelf te rade moeten gaan of hij het niet wat rustiger aan had kunnen doen. Zoveel stijlen en geluiden door elkaar en toch nog een prachtige plaat afleveren lukt praktisch niemand. Flying Lotus komt een heel eind, maar het grootste gedeelte van deze cd is gewoon te ontoegankelijk voor het merendeel van de mensheid om echt succes mee te oogsten. Voor de echte bliepjes puristen dan weer wel het hoogst haalbare. Flying Lotus komt dit jaar het dichtst bij muziek die echt nog nooit gemaakt was.
PF: Pickled! / Computer Face – Pure Being / Do the Astral Plane

28.Renee Olstead – Skylark ***+ (Pop Jazz)
Waarom Renee Olstead nog geen echt wereldwijd fenomeen is, is me een klein raadsel. Zelden heb ik iemand van haar leeftijd zo volwassen horen zingen (een enkele uitzondering als Adele daargelaten). De eerste keer denkt men dan ook niet dat men te maken heeft met iemand van 21. Helaas gooit Renee wat mij betreft haar talent deels ten grabbel door alleen maar covers in te zingen. Deze klassiekers hebben zich natuurlijk allemaal ruimschoots bewezen en zijn hierdoor een veilige keuze. Ook zijn ze voor Renee wel allemaal iets aangepast, maar toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat Renee lekker zelf nummers moet gaan schrijven. Of in ieder geval laten doen voor haar. Maak er een mooie videoclip bij (zeker ook omdat Renee een prachtige verschijning is) en voila: binnen no-time op alle tv zenders te bewonderen. Een hele ster aftrek voor gebrek aan creativiteit en durf.
PF: Stars Fell on Alabama / Thanks for the Boogie Ride / Ain’t we got Fun

27.Fang Island – Fang Island ***+ (Post-Rock / Experimental)
2010 is een jaar van weinig echte doorbraken. En als die er al waren, dan wilde ik er meestal niet zoveel van weten. Fang Island noem ik dan voor het gemak maar een persoonlijke doorbraak, want echt groot kan ik ze nog niet noemen. FI is naar mijn weten een van de weinige bands die op dusdanige wijze post-rock combineert met vrolijke indie invloeden en elektronisch geneuzel. Zoals post-rock betaamt, is deze cd voornamelijk zonder tekst. Belangrijkste wapenfeit Daisy brengt niet meer dan “Oeh that’s right, hey that’s right ooh-hoo” aan de man. Dan ga ik nu weer een retorische vraag stellen aan mijzelf en de lezer: “is dat erg?”. Nee, hoor ik jullie denken. En jawel, dat is het enige juiste antwoord. Dat is het niet. Ik zou FI dan ook kunnen bestempelen als een And So I Watch You From Afar light. Zelfde vreemde songstructuur, zelfde geschreeuw en maar stuk melodischer en toegankelijker.
PF: Daisy / Sideswiper / The Illinois

26.Rox – Memoirs ***+ (Soul / Pop)
Ja mensen, ook de soul is in deze lijst vertegenwoordigd. Al is het niet echte soul, want pop zou ook een prima stempel zijn die de lading dekt. Rox, geboren in Engeland maar met zowel Jamaicaanse als Iraans bloed door haar aderen, kunnen we scharen in het rijtje van al die andere soul-pop dames die in de afgelopen jaren zijn doorgebroken. Adele, Duffy, Amy Whinehouse et cetera. Rox doet daarbij niet bar veel om zich hiervan te onderscheiden. Zowel zangskills (prima maar niet geniaal) als composities (prima, maar niet geniaal) zijn van middenklasse. Prima cd voor op de minder epische momenten in je leven. In de tram. Bij je oma. Een brakke zondag. Half in een ruwe bolster.
PF: Page Unfolds / I Don’t Believe

25.Washed Out – Life of Leisure ***+ (Chillwave)
Het aantal mediums waardoor ik muziek leer kennen wordt immer meer. De laatste en veruit belangrijke toevoeging die daar dit jaar bij kwam was Spotify. Ook Washed Out hoorde hierbij. Saillant detail is dat ik dit ook nog eens uit een jaarlijstje van iemand anders heb geplukt en dit dus pas een paar weken ken. Gelukkig staan er op deze ep maar 6 nummertjes die zo voorbij zijn. En dat komt voornamelijk omdat de tijd vliegt als je lol hebt en goede cd’s om zijn als je er net lekker in zit. Zo ook bij Washed Out. Een old school laag tempo disco beat, een hyper bewerkte zangstem die amper meer te verstaan is en natuurlijk de nodige elektronische blieps en pingels. Met de nodige portie talent kun je daar al heel ver mee komen. WO is weer een van de bewijzen. Enige vreemde is dat de nummers totaal niet lekker in elkaar overlopen. Geval kniesoor.
PF:New Theory / Lately / You’ll See It

24.The Drums – The Drums ***+ (Indie / Surf Rock)
The Smiths, kent u die? Ja? Nou, The Drums is de belangrijkste wannabee van 2010. Waar The Smiths cd’s maakte in zeer korte tijdspanne, doet The Drums dit ook. Hadden we vorig jaar nog “Summertime!”, krijgen we nu de self titled met een aantal dezelfde nummers. Zelfde categorie muziek. Teksten die in hetzelfde straatje komen, maar het toch niet halen bij het grote voorbeeld. Zelfde 80’s sound. Overeenkomstig stemgeluid. Live de motoriek van Morrissey imiteren. Geniet er nog maar even van, want ik voorspel dat The Drums ongeveer in 2014 uit elkaar gaat om discutabele redenen. Desalniettemin, er zijn mindere bands om je mee te spiegelen.
PF:Best Friend / Let’s Go Surfing / Forever and Ever Amen / We Tried

23.Ray LaMontagne and the Pariah Dogs – God Willin’ and the Creek Don’t Rise ***+ (Folk)
Met de toevoeging van “the Pariah Dogs” is er even veel veranderd als het verschil tussen Kane en kots. Niets. Nadeel? Nee. Nog steeds folk met afwisseling tussen up tempo en rustige breekbare arrangementen. Nog steeds de uit de klei getrokken, rauwe stem van LaMontagne. Naar eigen zeggen wil Ray platen maken die na zijn dood nog herinnerd zullen worden en heeft hij dat tot op heden niet gedaan. Geen nood. Gewoon nog een jaar of 40 niet dood gaan en heel veel van dit soort cd’s uit brengen. Beste tot nu toe, al scheelt het bar weinig met voorgaand werk. Minimale progressie is ook progressie.
PF:New York City’s Killing Me / Beg Steel or Borrow / This Love is Over

22.The Irrepressibles – Mirror Mirror ***+ (Avantgarde / Experimental)
Bij de eerste keer luisteren naar deze cd denken vast meer mensen met mij dat ze Antony Hegarty horen. De stem van Jamie McDermott zou dan ook doorgaan voor de prijzen in een sound-a-like krachtmeting. Toch, al gauw haalt men die watten der vooroordeel uit de oren en hoort men een geheel eigen sound. Een aantal van de audio bestanden op dit schijfje kunnen we zo blindelings scharen onder “mooiste nummers van het jaar”. Het hele album leunt daarbij naar mijn mening wel net iets te veel op afsluiter In This Shirt, wat dan ook overduidelijk het sterkst is. Maar ook Knife Song, My Witness en zeker The Tide zijn prachtige platen die helaas worden afgewisseld met wat mindere experimenten. Voor de liefhebber van eerder genoemde Hegarty en soortgelijken warm aanbevolen. Anderen kunnen deze beter links laten liggen.
PF: The Tide / In This Shirt / Knife Song / My Witness

21.Gold Panda – Lucky Shiner ***+ (Electronic / Chillwave)
De gulden middenweg tussen The Field(minimalistische techno) en Flying Lotus(experimentele elektronisch gepingel)? Gold Panda heeft het beste van beide. Daarnaast zijn de Chinese invloeden meermaals terug te horen, verrassend genoeg het meest in Same Day China. De naam Gold Panda is dan ook een duidelijke verwijzing naar het land van de rijzende zon. Laatste paar nummer kan je skippen, want dan heb je het wel gehad met de vervreemdende bliepjes. Absoluut hoogtepunt Snow & Taxis is er een waar meerdere dj’s van gaan watertanden.
PF: Vanilla Minus / Snow & Taxis / I’m With You But I’m Lonely

20Scuba – Triangulation **** (Dub-Step / Minimal)
Verslag lees je daar.
PF: Latch / Heavy Machinery / So You Think You’re Special